KIŞA İMAN ETMEK

Lisede olduğuma göre yıl 1979, 1980, yer Vani Efendi Camii, günlerden cuma.

Temmuz, ağustos ayları Erzurum sıcaktan kavruluyor ama Erzurum insanı için kömür alma zamanı. İnsanlar en azından birer ton kok kömürü alıp evine götürme derdinde.

Şimdi kömürü bırakalım meselemize gelelim. O yıllarda hocalar görevlerinin bilincinde, siyasetin değil, Allah sözüyle, Kur’an diliyle konuşan, konuştuğu kürsünün, minberin, mihrabın kendilerine Peygamber emaneti olduğunun farkında olan, hak ettikleri değeri, saygıyı gören, kıymeti bilinen insanlardı.

O dönemlerde diyanet de, hutbenin sosyal etkisinin, toplumsal görevinin yerine gelmesi için, her camiye aynı hutbeyi göndererek cami cemaatini ve imamları baskı altına almıyor, imamları konuşmalarında, düşüncelerinde özgür bırakıyor, hutbelerde her mahallenin, her köyün, her ilçenin, her şehrin kendi derdinin, kendi meselesinin, gerekirse ulusal gündemin konuşulmasına müsaade ediyor.

Uzatmayacağım o cuma günü hocamız minbere çıktı ve hutbede dedi ki;

“Ey! Cemaat; yazın bu sıcağında evimize niye kömür alıyoruz? Kış gelecek diye. Demek ki kışın geleceğine inanmış, iman etmişiz.

Ey! Cemaat; kışın geleceğine inandığımız kadar Allah’a ve ahiret gününe iman etmiyor muyuz ki yalan söylüyor, dedikodu, gıybet yapıyor, iftira atıp, fitne, fesat çıkarıyoruz?

Ey! Cemaat; kışın geleceğine iman ettiğimiz kadar Allah’a iman etsek faiz yer miydik? Hırsızlık, yolsuzluk yapar, rüşvet alır, verir miydik? Zina yapar mıydık?

Ey! Cemaat; kışın geleceğine iman ettiğimiz kadar Allah’a iman etsek makam, mevki, para için kendimizi dinden, imandan, Allah’tan eder miydik? Kullara kul olup onları memnun etmek için riyakârlık yapar mıydık?

Ey! Cemaat; kışın geleceğine iman ettiğimiz kadar Allah’a ve ahiret gününe iman etsek Allah’ın emirlerimi, yasaklarını terk edip ve Allah’a güvenmeyi bırakıp, kullara güvenip, kullara inanıp, kulların peşinden koşar mıydık?”

43 yıl önce dinlemiş olduğum bu hutbe o gün, bugün yardımıma koşan, yaşam düsturu edindiğim bir hutbe olmuştur.

Başım sıkıştığı zaman kendime sorarım; “Allah’tan mı korkuyorsun, Allah’ın senden farklı yaratmadığı kullarından mı?”, “Bir istediğini, arzunu Allah mı yerine getirebilir, aciz kulları mı?”, “Rızkını Allah mı veriyor kulları mı?”

Kısaca  “imanın Allah’a mı, Allah’ın emriyle gelen kışa, yağan kara, doğduğunda kış, kar, soğuk diye bir şey bırakmayan güneşe mi?”

AHMET BERHAN YILMAZ